Het is goed wijn drinken met Henk Jans. Dat bleek vorige week toen ik Henk sprak in zijn atelier, zo’n beetje zijn tweede thuis waar hij al zijn creatieve uitingen qua muziek, tekenen, schilderen, schrijven en dichten kwijt kan. Henk is een prima smaakmaker met zijn verhalen, die mijn wijntje goed doen smaken.
Henk, geboren en getogen Kampenaar, vertelt me openhartig over het verloop van zijn muzikale leven. Zo werd er bij Henk thuis in de jaren ’60 en ’70 niet naar popmuziek geluisterd. Hij leerde zichzelf via kleine stapjes de popmuziek te ontdekken en te omarmen. Dat begon met een plaat van Heino, die nog door moeder oogluikend werd toegestaan. En dan via Demis Rousos kwam Henk uiteindelijk bij de rock van Mud terecht. Begin jaren ’80 begon Henk met gitaar spelen en speelde hij in bandjes als Zenith, The Basement en Late For Dinner. Ook zijn broer Folkert ontdekte de popmuziek en speelde in de Kamper bands In-No-Senses en Wet Socks.
Bescheiden als hij is noemt Henk zichzelf geen zanger, maar een gitarist die liedjes zingt. Die liedjes, waarvan hij er inmiddels zo’n tweehonderd heeft geschreven, gaan veelal over de zaken die hem zelf bezighouden. Hij schrijft daarom bewust geen liedjes voor anderen, “het zou raar zijn als iemand anders jouw gevoelens bezingt, een ander kan altijd een twist aan het liedje geven wat niet zo bedoeld is.” Hij zingt en speelt ze liever zelf met zijn eigen band Henk Jans Enzovoorts. Een band die sinds 2009 in wisselende samenstellingen optreedt en drie albums heeft uitgebracht.
Aan het eind van de avond krijg ik nog flink wat materiaal mee voor het Muziekarchief. Dit heeft hij allemaal goed geordend en gecategoriseerd op zijn harde schijven staan. Later die week volgt nog videomateriaal uit de jaren ’80 en ook een demotape is nog onderweg. Bedankt Henk!
Top! Mooi mens 🙂