Bumperfriet, 10.000 flessen bier in 1 weekend, een dode bij een optreden, een graaiende Dikke Dennis, ronkende Pontiacs, u begrijpt: ik heb afgesproken met de mannen van Wilsum. Ergens in een gelegenheid diep in Kamperveen. Bij binnenkomst moet ik even snel in mijn geheugen graven, Wilsum bestond toch uit vier personen? “Dat klopt, Wilsum bestond uit vier muzikanten. Plus een hele crew, wij waren eigenlijk één grote familie”, aldus Emiel Kuipers.
De middag ervoor had ik Emiel nog een berichtje gestuurd met het verzoek om wat foto’s mee te nemen. Dat levert altijd mooie gespreksonderwerpen op. Ik blijk Emiel toch niet zo heel goed te kennen, die hoef je niet te vragen naar mooie verhalen, die krijg je vanzelf over je uitgestort. Emiel heeft gelijk het berichtje rondgestuurd, want er staat een tafel volgestapeld met tientallen cd’s, LP’s, DVD’s, bandmerchandise, fotoboeken, posters en andere memorabilia.
Maareh… waar zullen we beginnen? Ehm… laten we het makkelijk houden, wanneer is de band Wilsum begonnen? Maar net zoals dat bij een echte familie gaat, zijn de geheugens wat vertroebeld en heeft ieder zijn eigen gekleurde herinneringen. Na een half uur zijn er tientallen verhalen voorbijgekomen die allemaal een eigen jaartal moeten onderbouwen. Voor vanavond houden we het op 2001, 2002, 2004 of 2005. Gelukkig heeft bandarchivaris Pascal alles goed gedocumenteerd en een krantenknipsel biedt uitkomst: 2004 it is.
De heren speelden al eerder samen in bluesband Tturners Bblues. Maar er ontstond hang naar de oude rock van bands als The Who en Led Zeppelin. Om de overgang van een blues- naar rockband te maken moest de band natuurlijk eerst afscheid nemen van haar trouwe fans. Dat werd gedaan met een farewellparty in ‘t Ukien waar een fictieve tournee door Letland werd aangekondigd. Daar zou Tturners Bblues het vaste voorprogramma zijn van de Letse rockband Let’s Rock.
De naam voor de nieuwe band werd gevonden in een nietszeggend krantenberichtje over een fiets te water in het dorp Wilsum. In het begin speelde Wilsum covers, maar al snel werd overgestapt op eigen geschreven werk. Veel ideeën kwamen uit het brein van Emiel, waarbij de anderen voor het juiste arrangement zorgden. “Optreden op een podium voor publiek is echt heel gaaf, maar de kick van het samen iets creëren, en als dan in de oefenruimte alle puzzelstukjes samenvallen, dat voelt bijna als ZWEVEN”.
Daarna ging het snel. In 2005 ging de band via de Popbelang Awards door naar de Oogst van Overijssel die werd gewonnen (met de befaamde poppenkast act). In 2006 speelden ze op Eurosonic in Groningen, in 2007 op de Zwarte Cross. Er werd een eerste album uitgebracht, dat zeer positieve recensies opleverde. Magazine LiveXS riep een verkiezing uit voor de rubriek “Local Heroes”. De band met de meeste stemmen werd beloond met een uitgebreide tour langs de nederlandse poppodia. Op de dag dat alle stemmen binnen moesten zijn bij de redactie van LiveXS werd er echter gestaakt door de postbezorgers. Geen probleem; de 1000 verzamelde (geronselde?) formulieren werden door de heren van Wilsum persoonlijk door de brievenbus van de hoofdredacteur geduwd. Resultaat: Wilsum werd uitgeroepen tot winnaar. Onder vakkundige leiding van tourmanager Theo werd de gewonnen tour langs vijftig zalen afgewerkt. Het leverde ze veel speelervaring en naamsbekendheid op.
Er werd trouw iedere vrijdag geoefend in een loods van Brink Recycling, waar ook bands als Nou En en Zober hun oefenruimte hadden. Later zouden hier een aantal legendarische edities van het Arno’s Chrome Circus Festival plaatsvinden. Ook de foto voor de hoes van hun eerste album is daar gemaakt. De oranje/gele kleuren zijn niet gephotoshopt, maar de echte kleuren van verroest metaal.
De bekende blauwe Rock ‘n Roll overdrive caddy van Gert(je Bananas) werd voor menig optreden als een tetrispuzzel volgestouwd met apparatuur. Het achterwerk van deze caddy is bewaard gebleven, die hangt tegenwoordig als een grote trofee in Kamperveen. In de zomers trok de familie Wilsum met hun camper langs alle festivals door heel Nederland. Ze waren volledig zelfvoorzienend wat koken (lees: frituren) betreft. Hier vond de befaamde bumperfriet haar oorsprong.
Maar na tien jaren kwam er door werk, studie en veranderende muzieksmaken in 2014 een eind aan het bestaan van de band. Het tweede album Blesh werd dat jaar nog gepresenteerd in ‘t Ukien. En dat was ook gelijk het allerlaatste optreden van de band. Hier hield het avontuur ook op voor de hele crew, dat was wel slikken. Maar de familieband Wilsum is sterk en de contacten zijn gebleven. Dat heb ik deze avond zelf mogen ervaren met bier, bitterballen en veel mooie verhalen.
Geweldige mooie tijd was dit on tour met de band Wilsum !!! Zo veel mooie dingen gedaan enorm veel plezier gehad !! Toppie