Ik zie een man midden op straat staan, hij staat daar alleen en kijkt naar een punt in de verte. Wachtend op iemand die hij kent, of juist iemand lang nakijkend, ik kan het niet goed zien. Mijn wekelijkse rondje over de maandagmarkt heeft me vandaag via de Oudestraat en Geerstraat naar de Groenestraat gebracht. De man staat voor een huisje waar een vlag buitenhangt met de tekst “Gitaarschool Kampen”, de voordeur staat nog open. Die man op de uitkijk moet dus bijna wel Wim Duiveman zijn. Ietwat aarzelend vraag ik het hem, en het is ‘m inderdaad. En zodra ik met hem over muziek begin zit ik binnen een minuut bij Wim Duiveman thuis op de bank met een versgezette bak koffie. “Ja ik ben de afgelopen jaren wel wat veranderd qua uiterlijk. Je zal me waarschijnlijk niet herkend hebben.”
Wim bleek niet zozeer op de uitkijk te staan, hij keek zijn vrouw achterna die vandaag weer voor het eerst zelfstandig een fietstochtje onderneemt. Vrouw Anna is herstellende van een ingrijpende operatie, nadat een paar weken geleden haar gezondheid het ernstig liet afweten tijdens hun vakantie in Spanje. Wim gaat direct verder over muziek, ik hoef hem niets te vragen, hij vertelt wel. Hij begint over de tijd dat hij met de Kamper band Groundspeed tourde in Amerika, hoe muziek daar toen leefde op iedere hoek van de straat. “Mensen praten daar niet over muziek, die doen het gewoon. Er wordt daar meer laidback gespeeld, net achter de tel. Hier in Europa spelen we anders, wat gejaagder om dat zelfde krachtige effect te krijgen.”
Wim begon in 1976 met zijn eerste bandje Star Status. De naam en de muziekstijl van de band was geïnspireerd door de muziek van Status Quo. Maar toen hij een paar jaar later een album van Groundspeed hoorde, wist hij direct: “dit is de muziek die ik wil spelen”. Zo begon hij in 1983 de band Traveling String in diezelfde muziekstijl. Zijn verbazing was trouwens groot toen hij erachter kwam dat Groundspeed gewoon uit Kampen kwamen en dat gitarist Jan Roelofs bij hem om de hoek woonde. Hij kon toen niet bedenken dat hij later door diezelfde Roelofs gevraagd zou worden om samen in een band te spelen.
Jan was ná de Country Ramblers de band Groundspeed gestart en was op zoek naar de juiste muzikanten voor die band. Hij wist precies wat voor mensen hij daarvoor nodig had en kwam ook bij Wim Duiveman terecht. Jan zag de potentie van muzikanten en had de gave ze te stimuleren en tot een hoger niveau te komen. Wim valt af en toe stil als hij over zijn kameraad Jan spreekt. “Die man heeft zoveel voor mij gedaan. Hij heeft me dingen geleerd waarvan ik nooit kon bedenken dat ik dat zou kunnen.” Jan leerde hem bijvoorbeeld mandoline spelen, een belangrijk instrument in de folk- en countrymuziek. En dat terwijl Jan zelf niet eens mandoline kon spelen. “Hij hielp mij ook toen ik eind jaren ’90 mijn gitaarschool in de Geerstraat begon. Hij zorgde voor de juiste publiciteit, waardoor ik direct een vliegende start maakte met veertig leerlingen.”
Jan regelde alles voor de tournees door Europese landen als Duitsland, Zwitserland en Italië. “Hij begreep dat je goed moet zorgen voor je bandleden. Iedereen netjes op tijd betalen, ook al deed hij zichzelf daar soms tekort mee.” Jan kon zaken commercieel benaderen en uitvergroten, maar kwaliteit bleef altijd voorop staan. Ook zorgde hij voor vervoer, eten en een slaapplaats. Hoewel een slaapplaats voor de nacht ook wel eens een plekje op het podium in je slaapzak kon betekenen, of bij onbekende mensen thuis.
We bladeren samen door een grote hoeveelheid foto’s, krantenknipsels en affiches die Wim in de afgelopen decennia heeft verzameld. Ieder stuk kent wel zijn eigen verhaal. Wim pakt er een foto uit waar hij samen met Dan Tyminski op een podium zit. Dan Tyminski, een Amerikaanse bluegrass muzikant. De naam zegt me eerlijk gezegd niets, maar als Wim me vertelt dat deze Tyminski de hit “Hey Brother” van Avicii heeft ingezongen, valt het kwartje.
Een foto samen met Jan Roelofs in Ierland. Ze waren zonder plan op pad gegaan, gewoon om samen muziek te maken en de wereld te ontdekken. “Met muziek kom je de wereld wel door, muziek verbindt mensen. Ergens spelen op een verlaten treinstation zorgt er uiteindelijk voor dat je opgemerkt wordt en je een maaltijd en een plekje wordt aangeboden voor die nacht.” Daar in Ierland kreeg het leven van Wim onverwachts een bijzondere wending. Op een grijsbewolkte ochtend stond hij aan de kust, uitkijkend over de Atlantische oceaan. Hij stond daar alleen en bevond zich ineens midden in een heldere zonnestraal die door de wolken was gebroken en een overweldigend gevoel van rust en ruimte overviel hem. Een gevoel dat hij nooit eerder had ervaren in zijn drukke bestaan vol reizen, optredens, uitgaan en alles wat daar bij komt kijken. Naar deze rust was hij al jaren onbewust op zoek geweest en nu kwam het ineens volop binnen. Jan was er die dag bij dat Wim “het licht zag”. Alleen met hem kon hij dit bijzondere moment delen. Sindsdien gaat hij gelovig en vertrouwend door het leven.
Tijdens de coronapandemie begon Wim met het spelen van live muziek tijdens uitvaarten, iets waar toen en nu nog steeds een grote behoefte aan is. “Dat is misschien nog wel het meest bijzondere en persoonlijke dat ik muzikaal heb mogen beleven tot nu toe.”
Er klinkt wat gestommel in het voorportaal van Wim’s woning. De volgende gitaarleerling van deze dag heeft de weg naar het leslokaal gevonden via het touwtje dat buiten aan de deur hangt. We nemen met een welgemeende ‘boks’ afscheid en zeggen elkaar een volgende afspraak toe.