Ik bel aan bij het afgesproken adres van vandaag. En terwijl ik me afvraag wat me vandaag weer voor moois te wachten staat, gaat de deur open en word ik van harte welkom geheten door de vrouw des huizes. Haar man met wie ik vandaag heb afgesproken, ontmoet ik in zijn muziekkamer. Een ruimte die volstaat met gitaren, versterkers, mengpanelen, keyboards, drumstel en luidsprekers; een complete thuisstudio dus. “Vroeger was dit spul allemaal peperduur en waren we genoodzaakt alles zelf te maken. Nu kost het een fractie van die prijs en als er wat vrienden langskomen, dan hoeven ze niet zelf alles mee te nemen.”
Ik zit tegenover Wim Luisman, muzikant in hart en nieren. Zijn wieg stond 74 jaar geleden in Hilversum, maar inmiddels is hij al 73 jaar een echte Kampenaar. En net als veel muzikanten van zijn generatie, begon ook hij met muziek maken bij een van de vele muziekkorpsen die Kampen rijk is. Als 9-jarig jongetje werd hij lid van de Broederband en leerde trompet en drums spelen. Daar ontmoette hij zijn vriend Jan Elhorst, waarmee hij samen de eerste stappen op muzikaal gebied zette.
In de jaren ’60 werd engelstalige muziek van artiesten als Elvis Presley, Cliff Richard en de Beatles enorm populair, en hierdoor geïnspireerd begon Wim samen met Jan Elhorst, Albert van Sloten en schoolgenoot Henk Meutgeert een eigen bandje. Ze noemden zichzelf The Onions en met zelfgemaakte luidsprekers, tweedehands microfoons en een geleend orgeltje hadden ze veel succes. Er werd voornamelijk opgetreden tijdens de katholieke jeugdmissen op zaterdagavonden en later ook op bruiloften en andere feesten.
Popmuziek spelen in een bandje op zaterdagavond was nog tot daar en toe, maar in de jaren ’60 was het nog niet zo vanzelfsprekend dat er op zondag opgetreden werd, en ook in huize Luisman niet. Wim herinnert zich nog goed hoe hij dit toch ongestraft voor elkaar kreeg: “Met mijn trompet verborgen onder de jas en een stapeltje LP’s zichtbaar onder de arm riep ik dan “Mam, ik ga vanavond platen luisteren bij Gerry, tot ziens!”
Gerry Bastiaans was de buurjongen van verderop in de straat, waarmee hij in The Gamblers speelde. Evenals buurjongen Karel van der Beek, die met de auto stationair draaiend klaar stond om samen naar een optreden te gaan. Maar zoals dat gaat met moeders, had ook zijn moeder wel door wat zoonlief op zondagavond buitenshuis aan het doen was. Uiteindelijk zei ze: “Als het echt zo belangrijk voor je is Wim, dan wens ik je heel veel succes.”
Zo speelde Wim in bands als The Onions, The Gamblers en Groep 412967. Toen zijn werkzame leven begon, ging hij in zijn vrije uren naar het conservatorium om piano en trompet te studeren. Hij koos er uiteindelijk voor om muziek als hobby te blijven houden. “Als ik van muziek mijn werk had gemaakt, dan zou het als een verplichting gaan voelen. Dat kan niet de bedoeling zijn van zo’n mooie passie.”
Wim was vervolgens lead trompettist bij bigband Last Moment, die door oudbandgenoot Henk Meutgeert was opgericht. Toen Henk Meutgeert eind jaren ’70 de stad verliet om zijn muzikale carriere elders voort te zetten, maakte Wim samen met Johan Winter een doorstart onder de nieuwe veelzeggende naam Big Band Kampen. Nu na ruim veertig jaar nog steeds bekend vanwege de Katerconcerten op Nieuwjaarsdag.
Ook speelde hij in de populaire bigband Allotria uit Zwolle, toen hij voor zijn werk een tijdje in Zwolle woonde. “Muziek gaat altijd door, het blijft altijd bij je”, zoals hij het zelf mooi verwoordt.
Zo is hij zijn leven lang bezig met muziek geweest, afwisselend als trompettist, drummer en bassist. In 2021 ontving Wim nog het erelidmaatschap voor zijn 15 jaar muzikaal leiderschap van het Kamper Uienkoor.
En als het gespreksonderwerp uitkomt op techniek komt zijn oude Revox F36 bandrecorder ter sprake. Hiermee maakte hij in 1978 opnames van de Kamper rockband Conspire in het stationsgebouw van Kampen. Het toeval wil dat de geluidsband van die sessie al in het Muziekarchief ligt te wachten om gedigitaliseerd te worden (binnenkort maar ‘s aan beginnen).
Inmiddels is Wim al een aantal jaren met pensioen. Optreden op een podium voor publiek wordt steeds lastiger, “maar tijdens de buurtbarbecue speel ik nog wel ‘s wat liedjes met buurman Hans Sparreboom die verderop woont.”
Inderdaad, muziek blijft je hele leven bij je.